BLOG
Öfke Kontrolsüzlüğü..
Tayfun Erbilen ekledi. 13 Eylül 2012 Perşembe
Herkesle problem yaşadığım şu günlerde, tek sorunum çabuk öfkelenmem.. Aslına bakarsanız, öfkeyle birlikte içimi bir nefret kaplıyor tartıştığım kişiye karşı.. Ama öyle böyle bir nefret değil, öleceğini bilsem yardım etmeyeceğim cinste bir nefret oluyor bu içimdeki..
Öfkelenince de bağırarak konuşuyorum.. Halbuki ben hep, haksızların sesiyle karşılarındakini bastırmaya çalıştığını düşünürüm.. Bu durumda ben haksız mıyım? Bazen kendime soruyorum, acaba ben gerçekten başkalarıyla (ailem, arkadaşlarım, tanımadıklarım) tartışırken haksız mıyım diye?
Ama biraz mantıklı düşündüğümde her zamanda haksız olmadığımın farkına varıyorum.. Elbette başka birisine kızmışımdır, bir başkasından çıkarmışımdır bunun hıncını.. Bu şekilde haksız olabilirim belki ama diğer türlü tartışmalarda haklı olduğumu düşünüyorum..
Tamam belki karşımdaki benim iyiliğimi düşünüyor olabilir ama onun doğrusu benimde doğrum olmak zorunda değil ki.. Bunu kabul ettirmeye çalışmaları beni çileden çıkartıyor..
Bu durum herkes için geçerli.. Ailem, arkadaşlarım, tanımadığım abuk sabuk insanlar ve dahası..
Bu tür olaylar yaşayınca aklıma hastalığım geliyor.. Aslında tam hastalık mı bilmiyorum.. Yaklaşık 1 yıl önce falan doktora gittiğimde birkaç test sonucu bende "öfke kontrolsüzlüğü" olduğunu söylemişti.. Sanırım tansiyon için gitmiştim o sırada öğrenmiştim böyle bir rahatsızlığım olduğunu.. Söylediği şeyler, gerçekten de hayatımda birebir olan şeylerdi..
Bu kontrolsüzlüğün önüne geçmem gerekli ama nasıl olacağını bilmiyorum.. Bazen bir insana karşı çok katı olurken, bir hayvana karşı o insana verdiğim değerden daha fazla değer veriyor ve nazik oluyorum.. Evet bu biraz garip olabilir ama bazen insanların ve insanlığın hiçbir şey hak etmediğini düşünüyorum, en azından benden..
Biraz egoistçe gelebilir bu düşünce ama bunda yanlış anlaşılacak bir şey yok.. Hepimizin zamanında geçtiği evreler bunlar, acaba bunun yaşımla bir ilgisi olabilir mi? Sitemi takip eden büyük kişilerden bu konuyla ilgili 1-2 fikir bekliyorum..
Gözat
HAKKIMDA
2009'dan beri web işleriyle uğraşan, aynı zamanda amatör müzikle de uğraşan sıradan birisi..
Dostum Benim adım Tayfun; Bu yazıda sanki beni tarif ettin bu durumlar bendede var şuan nasıl hissettiğinide anlıyabiliyorum. ben sırf bunun için psikoloğa gittim. bu gibi konular ve daha bir sürü hayal kırıklıkları işe yaradımı diye sorarsan hiç bir işe yaramadı. 10 yılda epilepsi tedavisi gördüm. ve şuan şükür iyiyim. tamamen yaş ile ilgili olduğunu düşünmekteyim. 1 yıl yaşlansan bile farklı düşünmeye başlıyorsun.
YanıtlaSilbirşeyleri yaşarsın olur ve biter. bunun geri dönüşü kesinlikle yok söylediklerin doğru birçok gereksiz insanlarla karşılaşabiliyoruz. ama bu tür insanlara kızıp bunun hıncını ailenden arkadaşlarından sevdiklerinden ne olursa olsun çıkarma çünkü onlar bunları haketmiyor. sinirlendiğinde git bişeyleri devir kır sakinleşmeye çalış. ama yakınların ile gereksiz insanlar yüzünden tartışma çünkü onlar her zaman yanında ve yanında olmaya devam edecekler. laf olsun diye söylemiyorum ama senin bu yazdıklarını okuyunca kendimi görüyorum. sağlıcakla kal normal hayatta'da tanışmak dileğyle...
Aslında yakın ve uzak geçmişinde bastırdığın pekçok şeyin yansıması bu. İlla çok büyük yada hatırlanası şeyler olması da gerekmiyor bu bastırılmış duyguların. Öncelikle bastırdığın şeyleri keşfetmen lazım. Seni inciten, kısıtlayan, ağlatan, susturan hatta kızdıran küçük, büyük şeyler. Bastırdığın şeyler aslında o kadar çok ki bünyen kaldıramıyor ve kontrolsüz bir şekilde duygularını yansıtıyorsun. Bende aynı mevzuyu yaşadığım için biliyorum. Bunun yaşla alakası yoktur aslında. Kendini tanımak ve affetmekle hatta duygusal özgürlüğünle alakalı. Yaşamında hissettiğin hiçbir duyguyu bir süre erteleme. Kızdıysan kızdığını söyle. Kırıldıysan kırıldığını belirt. Bağırmak istiyorsan bağır. Yani içinden geleni bir süre yap. İçine atma asla. Dediğim gibi geçmişte içine attığın şeyleri keşfet ve affet. Bugün ise erteleme Tayfuncum.
YanıtlaSilBende de çok var o.
YanıtlaSil@oya'nın dediğine göre düşünürsek sanırım en iyi açıklaması bu.
Ailem beni bilgisayardan uzak yetiştirmeye çalıştı, ben ne kadar uğraşsam da onlar sürekli yasaklar koydu. Ben karşı gelmeye çalıştığımda cezalar daha da ağırlaştı. Artık yaşça büyüdüm ve beni zaptedemiyorlar. Bilgisayarla hala ilgileniyorum, hatta sabah 8 akşam 12 bilgisayardayım. Şu an yasaklar yok fakat hala öfke sorunum devam ediyor. Bana da çare gerek :(